“ΦΑΙΔΡΑ” απο το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στον Άγιο Νικόλαο

ΦΑΙΔΡΑ

του Ρακίνα

ΚΥΡΙΑΚΗ

11/8/2019

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΠΛΑΖ ΕΟΤ

21:30

              Η ανόητη, που είμαι; Τι έχω πει;
             Πού έχω αφήσει ο πόθος μου κι ο νους να πλανηθεί;
             Τα ’χω χαμένα, οι θεοί πήραν το λογικό μου.
             Οινώνη, κόκκινο η ντροπή βάφει το πρόσωπό μου.

Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου παρουσιάζει την κλασική τραγωδία του Ρακίνα Φαίδρα, αριστούργημα του γαλλικού 17^ου αιώνα, που αντλεί τις πηγές της από τον Πλούταρχο και τον Βιργίλιο και εμπνέεται το θέμα της από τα έργα Ιππόλυτος του Ευριπίδη και Φαίδρα του Σενέκα, σε σκηνοθεσία της Έφης Θεοδώρου.

Ό άνομος έρωτας της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο, τον γιο του συζύγου της Θησέα, ζωντανεύει μέσα από τη νέα μετάφραση του ποιητή και μεταφραστή Στρατή Πασχάλη, που αποδίδει μέσα από μια γλώσσα σύγχρονη τη μορφολογία του πρωτότυπου έργου με μέτρο και ομοιοκαταληξία, όσο το δυνατόν πιο πιστά στις τονικότητες και τους ρυθμούς του.

Η νέα αυτή μετάφραση, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά, αναδεικνύει τη μουσικότητα του πρωτότυπου κειμένου και επιτρέπει μια νέα δραματουργική, σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση του έργου με έμφαση στο διάλογο ανάμεσα στη μουσική των γλωσσών. Θραύσματα του κειμένου θα ακουστούν ηχογραφημένα στα γαλλικά από ηθοποιούς που ανήκουν στην πρωτοπορία της σύγχρονης γαλλικής σκηνής: Valérie Dréville, Matthieu Sampeur, Cédric Eeckhout, Mélodie Richard, François Loriquet, Farida Rahouadj κ.ά.

Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης • Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου • Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη • Κοστούμια: Άγγελος Μέντης • Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής • Κίνηση: Γιώργος Σιώρας Δεληγιάννης • Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος • Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλιάνα Καλαδάμη • Βοηθός κινησιολόγου: Μυρτώ Δελημιχάλη • Χειριστής ήχου: Gary Salomon

Παίζουν: Μαρία Σκουλά(Φαίδρα), Γιάννος Περλέγκας (Θησέας), Γιάννης Παπαδόπουλος (Ιππόλυτος), Μαριάννα Δημητρίου(Οινώνη), Γιωργής Τσαμπουράκης(Θηραμένης), Πηνελόπη Τσιλίκα (Αρικία), Ελένη Μπούκλη (Ισμήνη/Πανόπη)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το έργο βασίζεται στο γνωστό μύθο του Ιππόλυτου και της Φαίδρας, που έχει συγκινήσει λογοτέχνες και τραγικούς ποιητές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από τον Ευριπίδη και τον Σενέκα ως τη Σάρα Κέιν. Σε αντίθεση με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, η τραγωδία του Ρακίνα (1677) εστιάζει στο πρόσωπο της ερωτοχτυπημένης Φαίδρας, μητριάς του Ιππόλυτου, και στο βίωμα της ερωτικής απόρριψης. Στην αρχή του έργου, ο Ιππόλυτος, εκμεταλλευόμενος την απουσία του πατέρα του, Θησέα, σχεδιάζει να το σκάσει με την Αρικία, κόρη αντίπαλου οίκου, την οποία σκοπεύει να παντρευτεί. Στο μεταξύ η Φαίδρα εκμυστηρεύεται στην τροφό της, Οινώνη, τον έρωτά της για τον Ιππόλυτο, ενώ λίγο αργότερα η είδηση του θανάτου του Θησέα την ωθεί να κάνει εξομολόγηση και στον ίδιο τον Ιππόλυτο ο οποίος όμως την αποκρούει με ψυχρότητα. Τα πάντα ανατρέπονται όταν η είδηση του θανάτου του Θησέα αποδεικνύεται ψευδής και ο βασιλιάς επιστρέφει στην πόλη. Ελπίζοντας να προλάβει την καταστροφή της κυράς της, η τροφός λέει στον βασιλιά ότι ο Ιππόλυτος αποπειράθηκε να βιάσει τη μητριά του. Αντιμέτωπος με τον πατέρα του, ο Ιππόλυτος φανερώνει τον έρωτά του για την Αρικία, ενώ συγχρόνως αρνείται να εκθέσει τη Φαίδρα. Εξόριστος και κουβαλώντας την κατάρα του πατέρα του, ο Ιππόλυτος κατακρημνίζεται από το άρμα του. Εντέλει, η Φαίδρα αποκαλύπτει την αλήθεια και κατόπιν αυτοκτονεί. Το έργο τελειώνει μέσα σε ατμόσφαιρα θλίψης και εξιλέωσης: έχοντας καταστρέψει τον οίκο του, ο Θησέας λαμβάνει υπό την προστασία του την Αρικία, τιμώντας έτσι τη μνήμη του νεκρού γιού του.