Στις 22 Απριλίου το 1978, περίπου 32.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο εθνικό στάδιο στο Κίνγκστον, για να παρευρεθούν στη συναυλία One Love Peace Concert, που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του Μπομπ Μάρλεϊ και στόχευε στο να εξομαλύνει την εμφύλια πολιτική διαμάχη στη Τζαμάικα ανάμεσα στο κυβερνών αριστερό Λαϊκό Εθνικό Κόμμα και του αντιπολιτευόμενου Εργατικού Κόμματος.
Στα μέσα της δεκαετίας του 70 η Τζαμάικα βρισκόταν στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου. Το νησί Καραϊβικής «πνιγόταν» οικονομικά, η αστική ανησυχία και αστάθεια και ο πολιτικός ανταγωνισμός κόστιζαν τις ζωές πολλών τζαμαϊκανών. Η κατάσταση χειροτέρευε συνεχώς μέρα παρά μέρα. Για μέρος των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η χώρα ευθυνόταν ο Michael Manley, ηγέτης του αριστερού Λαϊκού Εθνικού Κόμματος (PNP), όχι πως βέβαια όλα τους μπορούν να αποδοθούν στις πολιτικές επιλογές του.
Όταν ο Manley έγινε πρωθυπουργός το 1972, κράτησε εξ αρχής μια ισχυρή μη-κεφαλαιοκρατική στάση, εξοργίζοντας όχι μόνο τους πλούσιους Τζαμαϊκανούς και επενδυτές, αλλά και το Λευκό Οίκο καθώς υποστήριξε την ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο και διατήρησε στενές σχέσεις με την Κούβα του Φιντέλ. Στην προσπάθεια της να οδηγήσει την κυβέρνηση Manley σε πτώχευση, η Ουάσιγκτον άρχισε «τη συμπίεση στην οικονομία» όπως ο ίδιος ο την περιέγραψε.
Λόγω αυτών των ενεργειών, πολλοί τζαμαϊκανοί και ξένοι επενδυτές άφησαν τη χώρα. Υπήρξε μια αυξανόμενη έλλειψη αγαθών ενώ περισσότεροι από 750 άνθρωποι πέθαναν λόγω των τρομοκρατικών ενεργειών που υποστηρίχθηκαν από τη CIA. Αντί του Manley, οι ΗΠΑ θέλησαν να ανεβάσουν στην εξουσία τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος (JLP), Edward Seaga. Όμως ούτε ο Manley αλλά ούτε και ο Seaga διεξήγαγαν μια δίκαιη πολιτική μάχη. Αμφότερες οι δυο πλευρές είχαν μισθώσει ομάδες γκάγκστερ των γκέτο με σκοπό να προσελκύσουν δια της βίας όλο και περισσότερους υποστηρικτές.
Κανένας δεν ήταν ασφαλής πλέον στη χώρα ούτε ακόμα και ο Μπομπ Μάρλεϊ ο οποίος στις 3 Δεκεμβρίου 1976 έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης, μια μέρα πριν τη συναυλία «Smile Jamaica» στην οποία θα έπαιρνε και ο ίδιος μέρος. Ο Μάρλεϊ πυροβολήθηκε στο στήθος και στο χέρι χωρίς όμως να διατρέξει κίνδυνο η ζωή του. Αμέσως μετά αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία.
Πλέον το 1978 η κατάσταση ήταν στη χώρα βρισκόταν στο απροχώρητο. Δύο πιστολάδες του Manley, ο Claudie Massop και ο Bucky Marshall οι οποίοι τόσα χρόνια πρωταγωνιστούσαν σε άκρως βίαια σκηνικά πήραν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν την περίφημη έπειτα συναυλία One Love Peace Concert με σκοπό, να μαζέψουν χρήματα για τη στέγαση των φτωχών και να στείλουν ένα μήνυμα για «εθνική συμφιλίωση».
Φυσικά από τη συναυλία δεν θα μπορούσε να λείπει ο Μάρλεϊ και έτσι αποφάσισαν να τον βρουν στην Αγγλία και να τον πείσουν να πρωτοστατήσει σε αυτή την προσπάθεια. Ο μεγάλος τραγουδιστής της ρέγκε δέχτηκε, υπό τον όρο να διεξαχθεί η συναυλία στις 22 Απριλίου 1978, επέτειο των 12 χρόνων από την επίσκεψη του Χαϊλέ Σελασιέ στην Τζαμάικα, αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, και ηγετική φυσιογνωμία του κινήματος ρασταφάρι.
Στη συναυλία τραγούδησαν μεγάλα ονόματα της ρέγκε και όχι μόνο μουσικής, όπως ο Peter Tosh, ο Jacob “Killer” Miller, Big Youth, Lloyd Parkes & the we the people band και ο little Junior Tucker headlined the show. Η μεγάλη στιγμή της συναυλίας ήταν όταν ο Μάρλει κάλεσε στη σκηνή τους δύο ηγέτες Michael Manley και Edward Seaga που καθόντουσαν στις μπροστινές σειρές του χώρου και τους ένωσε τα χέρια ψηλά στον αέρα σε μια συμβολική κίνηση συμφιλίωσης.
Η συναυλία αποτέλεσε ουσιαστικά την απαρχή της εξομάλυνσης της έκρυθμης πολιτικής κατάστασης στη Τζαμάικα και έμεινε ως μια από τις καλύτερες συναυλίες στην ιστορία. Οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι ξανασυναντήθηκαν πάλι με αφορμή το μεγάλου τραγουδιστή της ρέγκε αυτή τη φορά στην κηδεία του Μάρλεϊ το 1981.
Πηγη: tvxs.gr
One Love Peace Concert: Μια συναυλία για την πολιτική συμφιλίωση
