Τις εμπειρίες, τις μνήμες, τις θύμησες από τα χρόνια της Κατοχής και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου βρέθηκε ο πατέρας του μοιράστηκε μιλώντας στην εκπομπή “Πρώτη ματιά στην ενημέρωση” και το Νίκο Σγουρό ο πρόεδρος του Συλλόγου Απογόνων Θυμάτων του Ολοκαυτώματος Μάριος Σούσης, με αφορμή την Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Όπως μεταξύ άλλων είπε “στις 25 Μαρτίου του 1944 οι Γερμανοί είχαν διατάξει να παρουσιαστούν όλοι οι Εβραίοι στη Συναγωγή προκειμένου να τους δώσουν αλεύρι για το επερχόμενο εβραϊκό Πάσχα. Όταν πήγαν να δώσουν το παρών τους έκλεισαν τις πόρτες της βάλανε μέσα και το απόγευμα τους μετέφεραν στο Χαϊδάρι. Στο Χαϊδάρι έμειναν από τις 25 Μαρτίου στις 2 Απριλίου και από τις 2 Απριλίου με τα βαγόνια του μετέφεραν το Άουσβιτς. Ο πατέρας μου Ζακ Σούσης έμεινε εκεί από τις 11 Απριλίου του 44 μαζί με άλλα 1.300 άτομα από την Αθήνα, από τα οποία τα 350 τα επέλεξαν να εργαστούν στα στρατόπεδα και τους υπόλοιπους τους οδήγησαν με καμνιώνια στα κρεματόρια και τους υπόλοιπους έκαψαν”.
“Δεν είναι ένα πράγμα που σου μένει είναι όλη αυτή η περίοδος αλλά μέσα σε αυτή την περίοδο υπάρχει και ένα αισιόδοξο μήνυμα. Όταν έφευγε ο πατέρας μου και οι άλλοι άνθρωποι με τα τρένα τότε οι άνθρωποι του Ερυθρού Σταυρού πήγαν να μοιράσουμε δέματα ι ο πατέρας έδωσε ένα σημείωμα σε έναν από αυτούς τους ανθρώπους ο οποίος το δωσε στην μητέρα μου. Το σημείωμα έλεγε το εξής “Αγαπητή Λουίζα σήμερα φύγαμε με το τρένο. Μπαμπάς, Έσθερ, Σαμουήλ και Ρένα Καλή αντάμωση φιλιά στα παιδιά”. Αυτές οι τέσσερις λέξεις “ Καλή αντάμωση φιλιά στα παιδιά” ήταν το πιο αισιόδοξο μήνυμα. Το σημείωμα αυτό είναι κάτι που κρατάω στη μνήμη μου με ιερότητα. Είναι μια παρακαταθήκη που έδωσε ο πατέρας φεύγοντας χωρίς να ξέρει αν ξαναγυρίσει”.
Όπως τόνισε “με τίτλο αυτές τις τέσσερις λέξεις έχω γράψει ένα βιβλίο όπου εξιστορώ την δική μου εμπειρία από τη σύλληψη του πατέρα μου, την προδοσία πώς έγινε. Την ημέρα που τους συνέλαβαν στη Συναγωγή είχε κατέβει και η μητέρα μου και όταν είδε ότι τους συνέλαβαν είπε στην αδερφή μου”πάρε τα παιδιά και φύγετε από το σπίτι. Μας φρόντισαν άνθρωποι της αντίστασης όπου μας οδήγησαν σε ένα σπιτάκι όπου μείναμε μέχρι την απελευθέρωση τον Οκτώβριο του 45″.
“Σήμερα” τονίζει “υπάρχει μια δουλοπρέπεια εκ μέρους πολλών, ακόμη και πολλών πνευματικών ανθρώπων, να αναφέρουν ότι αυτά τα έκανα οι Ναζί. Όχι, τα έκαναν οι ίδιοι οι Γερμανοί , όταν η Μέρκελ πήγε στο Άουσβιτς και έχασε την μιλιά της μπροστά στις φωτογραφίες των χιλιάδων που εξοντώθηκαν, δήλωσε ότι ‘εμείς οι Γερμανοί κάναμε και διευθύναμε τα στρατόπεδα’. Όλοι οι Γερμανοί είχαν στη συνείδησή τους το μίσος που τους είχε επιβάλλει ο Χίτλερ“. Δεν έχουν το θάρρος να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους απέναντι σε αυτό το παγκόσμια δράμα, παγκόσμια αίσχος, την παγκόσμια ντροπή που έζησε η ανθρωπότητα”.
Περιέγραψε επίσηςτη δράση των ζοντερκομάντο “αρμοδιότητα των οποίων ήταν η μεταφορά των πτωμάτων από τους θαλάμους αερίων στα κρεματόρια. Αυτή τη σκληρή δουλειά την επέβαλλαν στους Έλληνες, στην υπηρεσία βρέθηκε και ο πατέρας μου. Στις 7/10/1944 έγινε εξέγερση μετά από συνεννόηση, παίρνοντας μέσω των γυναικών δυναμίτη από τα εργοστάσια των στρατοπέδων, τους έβαζαν στο μαντίλι τους. Όταν έγινε στις 7/10 η εξέγερση με δυναμίτη ανατίναξαν όλο το κρεματόριο νο.4 και από τότε και πέρα τα κρεματόρια έπαψαν να λειτουργούν. Στην εξέγερση αυτή μετείχαν περίπου 150 Έλληνες από τους οποίους επέζησαν μόνο 25 που μεταφέρθηκαν στο Μαουτχάουζεν. 11 απ’ αυτούς επέστρεψαν στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου δεν ήταν ένας από αυτούς, έπαθε κρυοπαγήματα και πέθανε στις 17/2/1945. Μας έστειλε όμως την ελπίδα με το σημειωματάκι του αυτό. Που παραμένει ακόμη ένα μήνυμα για την ανθρωπότητα, ότι θα ζήσουμε καλύτερες μέρες”.
Σημειώνει πως “είναι σημαντικό να ζητά κανείς συγνώμη. Εμείς ωστόσο ζητάμε ηθική και υλική αποκατάσταση. Έκαψαν ολόκληρα χωριά και τώρα οι Γερμανοί δεν αναγνωρίζουν τίποτα να δώσουν μια αποζημίωση, αυτό είναι ένα έγκλημα που συνεχίζει να γίνεται”.
“Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να ξεχάσει. Πρέπει μέσω της Παιδείας να αλλάξουμε το ριζικό του ανθρώπου ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια στο μέλλον. Ακόμη και σήμερα, στο πρόσωπο των μεταναστών του πολέμου που έρχονται και η ανθρωπότητα δεν έχει κάνει το παραμικρό βήμα. Με την Ευρώπη να μην δέχεται αυτούς τους ανθρώπους, η Ελλάδα στα νησιά έχει υποστεί το βάρος αυτό και αποτελεί ένα πρότυπο ανθρωπιάς”.
Κάθε δύο χρόνια, όπως μας είπε ακόμη , μαζί με μια ομάδα ανθρώπων, πηγαίνουν στον τόπο του μαρτυρίου στο Άουσβιτς για να καταθέσουν στεφάνια στον τοίχο των εκτελεσθέντων.
Ακούστε όλη τη συζήτηση εδώ:
