Παρακάτω η συγκινητική της περιγραφή για αυτό που ζουν όσοι τρέχουν σε αυτόν τον ξεχωριστό αγώνα :
Ήταν ξεχωριστός ο αγώνας εκεί στο όμορφο Αρκαλοχώρι! Ο παλμός, η χαρά, το κέφι, οι γελαστοί άνθρωποι, τα τραχιά χέρια και τα τρυφερά χτυπήματα στην πλάτη!
Γιατί τρέχουμε λοιπόν; Για πολλά και για όλα αυτά. Περνάς μέσα από μικρά Κρητικά χωριά και στο δρόμο είναι όλοι. Όλοι. Γιαγιάδες, παππούδες, παιδιά, νέοι, γονείς, ο παππάς, ο πρόεδρος. Έχουν στρώσει τραπέζια, με καλούδια σπιτικά και σε περιμένουν. Σε καλοδέχονται στο χωριό τους, σου χαμογελούν. Σε χειροκροτούν και φωνάζουν και του χρόνου. Βγάζουν όλοι μα όλοι, ηχεία με μουσικές. Κάποιοι στις άκρες των χωριών έχουν βγάλει τις κρητικές του λίρες, τις γκάιντες, τα βιολιά και όλα τα μουσικά τους όργανα και παίζουν και τραγουδούν στους δρομείς. Υπάρχουν οικογένειες που έχουν βγει στο δρόμο με τα παιδάκια καλοντυμένα σαν να έχουν στολιστεί για την παρέλαση, με φιόγκους στα μαλλιά και χρωματιστά φουστανάκια και χειροκροτούν κι εμψυχώνουν.
Στους πάγκους τροφοδοσίας σταματάς για να πιεις νερό, να φας μπανάνα να τσουγκρίσεις ρακές!!!-ου αλλού γίνετε αυτό; – να γελάσεις με την ψυχή σου και να συνεχίσεις να τρέχεις με ένα μεθυσμένο σχεδόν χαμόγελο!
Κάποια στιγμή εκεί στο πουθενά μέσα σε μια πλαγιά με ελιές κι ενώ ο ουρανός ήταν καθαρός και υπέροχα φωτεινός μια κοπέλα μόνη της είχε σταθεί εκεί μπροστά στα λιόδεντρα και έπαιζε ακορντεόν.
Μας ήρθαν δάκρυα από τη συγκίνηση. Πως σε λένε της φώναξα, Ιφιγένεια, μου απάντησε…ευχαριστώ Ιφιγένεια ευχαριστώ!!! Εικόνα βγαλμένη από ταινία!
Σε κάποιο άλλο χωριό μια μαμά είχε βγάλει τις πιτσιρίκες της στο δρόμο. Εκείνη έπαιζε αρμόνιο και τα μικρά κρατούσαν ένα μικρόφωνο και τραγουδούσαν για εμάς… “Στα τριάντα σου δεν κρατιόσουνα για άνετος μου περνιόσουνα τώρα στα σαρανταπέντε πατριάρχης το ‘χεις δει…”
Κι εμείς τρέχαμε. Χαρούμενοι. Σε ανηφόρες και κατηφόρες.
Στην υπέροχη Κρητική γη, με τους ξεχωριστούς ανθρώπους! Να τρέχεις σε εκείνο το τοπίο. Τόπος που ξέρει από πόνο. Γη που ξέρει από αγριάδα και αγάπη. Γη που ξέρει να δίνει χωρίς να ζητά!
Εκεί που ο ήλιος έκαιγε στην μέση του πουθενά στους απέραντους αμπελώνες είχαν βάλει ψεκαστικά και περνούσαμε ανάμεσα. Η αίσθηση της δροσιάς.Το γέλιο, η χαρά…Θεέ μου τι χαρά!
Η Ελισάβετ δίπλα μου φώναζε ξανά..“. Ήρθαμε από Θεσσαλονίκηηηηη” κι ο κόσμος χαιρόταν και χειροκροτούσε και φώναζε στην υγειά σας και του χρόνου μπράβο στη Σαλονίκηηηη....Οι φωνές τους μας ταξίδευαν, μας συντρόφευαν. Σε όλη τη διαδρομή κάτω στην άσφαλτο είχε γραμμένα μηνύματα. “Κανένας τοίχος δεν με σταματά.” “Λίγο ακόμη και τελείωσε.” “Κουράγιο κι έφτασες.” Τι χαρά και τι ανακούφιση το να τα διαβάζουμε περνώντας πάνω τους.
Η γνωριμία με τους ανθρώπους καθώς τρέχεις έχει κάτι το υπέροχα συντροφικό. Ρωτάς όνομα, λες βασικά πράγματα που όμως είναι τόσο σπουδαία και φτάνοντας στο τέρμα θυμάσαι τα γέλια τα πειράγματα, τις στιγμές, που εκείνος ο άγνωστος φώναξε το όνομα σου “Ένα κουράγιο ακόμη Κατερίναααα”…κι αναρωτιέσαι…πως; Πως γίνεται αυτή η σύνδεση!
Εκεί φέτος συναντήσαμε και τη γιαγιά Αργυρώ. Την πιο μεγάλη σε ηλικία Ελληνίδα δρομέα του αγώνα. Βέρα Κρητικιά.Κανονική γιαγιά…μα όχι και τόσο κανονική γιαγιά τελικά!
Τρέξαμε μαζί της τερματίσαμε μαζί της με τα χέρια ενωμένα και ας ήμασταν ξένοι! Εκεί για δυο ώρες γίναμε σύντροφοι. Η γιαγιά Αργυρώ με τα δώδεκα εγγόνια…έτρεχε εκεί δίπλα μας αγέρωχη και μας μιλούσε τραγουδιστά λέγοντας μας πως τρέχει κάθε χρόνο και πως το να τρέχει είναι η χαρά της. Την κοιτούσαμε υπνωτισμένοι καθώς έτρεχε αργά και σταθερά κι ανέβαινε τα ανηφόρια της και μιλώντας για τον εαυτό της μας είπε πως όσο έχει γερό σώμα θα τρέχει και θα γελά γιατί… “αυτά κόρη μου είναι τα πλούτη μου!”
Τα χέρια μου τα πόδια μου, το γέλιο μου, τα πλούτη μου! Συγκινήθηκα…είμαστε πλούσιοι αγαπημένοι…τόσο πλούσιοι!
Στο τέρμα εκεί την περίμενε ο άντρας της…Με την λευκή κρητική μουστάκα και τα κάτασπρα μαλλιά…παππούλης. Απίστευτοι κι οι δυο! Την αγκάλιασε και την έδωσε την ζακέτα που κρατούσε…κι έτσι χάθηκαν από τα μάτια μου και σκέφτηκα έτσι θα γίνω κι εγώ. Θα τρέχω και σε κάθε τέρμα θα με περιμένει το τρελό μου αγόρι να μου κρατά τη ζακέτα….Εννοείται πως τον τερματισμό για ακόμη μια φορά τον έχασε και δεν έβγαλε ούτε μισή φωτογραφία! Τόσοι αγώνες μετά κι ακόμη να το πάρω απόφαση πως όχι δεν θα καταφέρει ποτέ μα ποτέ να βγάλει μια θριαμβευτική φωτογραφία τερματισμού! Είναι για να γίνει στο τέλος ο γνωστός καυγάς…”καλά πάλι δεν τράβηξες φωτογραφία”….για να ακουστούν οι γνωστές δικαιολογίες, “μπλόκαρε η μηχανή, ήταν μπροστά μου κάποιος, έτρεχες γρήγορα και δεν σε είδα, ήμουν τουαλέτα, δεν σε ξεχώρισα με τοσο κόσμο, δεν με άφησαν να περάσω, δε σε πρόλαβα μα καλά πότε ήρθες; σαν τον άνεμο τρέχεις”…κι άλλα τέτοια παλαβά για να έχουμε να καυγαδίζουμε εκείνη την ώρα και να γελάμε μετά!
Το να τρέχεις πάντα κρύβει κάτι σημαντικό. Για τον καθένα είναι ίσως κάτι διαφορετικό και ο τόπος ο τόπος για εμένα πάντα έχει σημασία. Ο δρόμος έχει πάντα την ιστορία του… Το να τρέχεις λοιπόν στην Κρήτη κρύβει κάτι άλλο. Άλλο, αλλιώτικο κι αλλοτινό!
Θυμάμαι πέρσι την ώρα που περνούσα από ένα ξεχασμένο χωριουδάκι με πλησίασε μια μαυροφορεμένη γιαγιά και απλώνοντας το χέρι της μου έβαλε κάτι στην παλάμη του χεριού μου. “Για το δρόμο κόρη μου, μόνο αυτό έχω”…μου είπε. Άνοιξα το χέρι μου κι είδα στη χούφτα μου μια καραμέλα…Έβαλα θυμάμαι τα κλάματα! Ήταν αυτή η αίσθηση πως πήγα επισκέπτης στο χωριό της στο σπίτι της κι είχε την ανάγκη να με φιλέψει. Να με φροντίσει. Στην Κρήτη το νιώθεις αυτό. Νιώθεις την σπουδαιότητα που νιώθουν οι υπέροχοι αυτοί άνθρωποι με τα σκαμμένα πρόσωπα σαν περνάς από το χωριό τους. Οι αυλές τους είναι καθαρές κι ολάνθιστες. Τα τραπέζια όλα βγαλμένα στο δρόμο με κεντητά κολλαριστά τραπεζομάντηλα πάνω τους κι απάνω πανεράκια και πιάτα με σπιτικά κουλουράκια πιτάκια, καλτσουνάκια, σταφίδες, φρούτα, σταφίδες…ρακές!
Νιώθεις σημαντικός. Νιώθεις να είσαι ο καλεσμένος το τιμώμενο πρόσωπο. Έχουν σηκωθεί όλοι από το πρωί και ψήνουν καθαρίζουν, στρώνουν για να υποδεχθούν εμάς. Εμείς τους περαστικούς, τους ξένους, που θέλουν να καλοδεχτούν και να φροντίσουν, με την Κρητική τους αγάπη.
Είναι υπέροχο το να τρέχεις στην Κρήτη γιατί οι εθελοντές με το φωσφοριζέ γιλέκα, δεν είναι μόνο οι νέοι κι ακμαίοι όπως συνήθως σε άλλες διοργανώσεις, μα είναι και παππούδες με μουστάκες και χέρια άγρια που σηκώνουν την μαγκούρα στον αέρα και φωνάζουν “εεεεεε μπράβο ωρε κοπέλια.” Που αλλού θα το δεις αυτό!
Που αλλού θα δεις τέτοιο τερματισμό με χορούς και πεντοζάλες. Με ρακές και φαγοπότι που κρατά ώρες. Με αγκαλιές, με χαρούμενες, Θεέ μου πόσο χαρούμενες γιαγιάδες και παππούδες…Αν τρέχεις και σου αρέσουν οι αγώνες, μια μέρα να τρέξεις στην Κρήτη…γιατί εκεί…εκεί βρίσκεις νόημα στο κάθε σου βήμα! Στην Κρήτη συνδέεσαι με μια αρχέγονη ρίζα…Σαν ο τόπος εκείνος να κουβαλά πάνω του την ιστορία του κόσμου. Ελιές, Αμπέλια. Ροδιές. Ουρανός κι απέναντι μια απέραντη θάλασσα. Άνθρωποι με πρόσωπα σκαμμένα. Νέοι με λίρες στα χέρια και κορίτσια που χορεύουν στο δρόμο με ξέμπλεκα τα μακριά μαλλιά. Φορούν γιλέκα εθελοντών ηλικιωμένοι, νέοι, παιδιά και χειροκροτούν και γελούν με τα φωτεινά πρόσωπα τους. “Άντε λίγο ακόμα μπράβο μπράβο”, σου φωνάζουν “να ‘στε γεροί να μας έρθετε και του χρόνου” σου φωνάζουν κι είναι σαν να τραγουδούν και νιώθεις να θέλεις να τους αγκαλιάσουν που ξέρουν να είναι εκεί…που θέλουν να είναι εκεί! Η πιο όμορφη Ελλάδα είναι εκεί μαζί τους. Στα μάτια τους και στα απέραντα χωράφια τα φορτωμένα καρπούς και ζωή.
Το να τρέχεις στην Κρήτη σημαίνει πως ίσως και να κολλήσεις λίγη από την κουζουλάδα τους. Λίγη από τη χαρά τους κι ίσως αν είσαι τυχερός, να πάρεις λίγη μαζί σου και να την φέρεις στον τόπο σου, να την προσθέσεις στην καθημερινότητα σου….
Το να τρέχεις στην Κρήτη σημαίνει νιώθω…γέλια, αγκαλιές, μαντινάδες, γλεντοκόπημα. Γιατί στην Κρήτη ξέρουν από χαρά κι από νιώθω. Ξέρουν να πονούν και να χαίρονται και να αγαπούν…και το δείχνουν!
Αυτά νιώσαμε εκεί…και μετά μπήκαμε στο αεροπλάνο καθώς ο ήλιος ανέτειλε εκεί μακριά και είπαμε αντίο…μα μας έμεινε μια γλυκιά επίγευση στο στόμα…με κάτι από την τρυφεράδα του μελιού και την αγριάδα της ελιάς. Γυρίσαμε πίσω μεθυσμένοι. Χαρούμενοι…
Το να τρέχω με κάνει να νιώθω τόσο δυνατή και ταυτόχρονα τόσο συνδεδεμένη με τους ανθρώπους…κι ευγνωμονώ τα δυο μου πόδια.Τα δυο μου χέρια και το γέλιο μου! Ευγνωμονώ τα πλούτη μου κι εσένα γιαγιά Αργυρώ….
Καλημέρα αγαπημένοι…Τρέχουμε! Για τη χαρά. Για τη σύνδεση. Για τη ζωή μας την γεμάτη πλούτη. Για την ψυχή μας. Τρέχουμε!
Ευχαριστώ σας Φίλοι. Ευχαριστώ Κρήτη. Ευχαριστώ Αρκαλοχώρι!!!!
