Μου λένε «χάσαμε τον πόλεμο και πρέπει να το χωνέψουμε, ο ηττημένος πρέπει να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του νικητή». Ποιον πόλεμο; Ποιον από όλους;
Τρεις χιλιάδες χρόνια χάνουμε πολέμους. Μια δράκα είμαστε κι οι άλλοι μιλιούνια, πώς να κερδίσεις πολέμους. Από τους Ασσύριους της Μεσοποταμίας μέχρι τους Οθωμανούς και τους Εγγλέζους. Άλλοτε με σφαγές κι άλλοτε με βασιλιάδες που μας πρόσφεραν αναίμακτα σε κατακτητές. Για να υποκαθιστούν την καταστροφή με φόρους υποτελείας. Τρεις χιλιάδες χρόνια χάναμε τους πολέμους, αλλά ποτέ προηγουμένως δεν ξεπουλούσαμε συνειδήσεις και ταυτότητες και πολιτισμό και ιστορία και γλώσσα. Ποτέ δεν ξεχνούσαμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Τα φυλάγαμε όλα πίσω από τις κλειστές μας πόρτες, στα χαμόσπιτα των παππούδων μας κι απ΄ έξω ας βυσσοδομούσαν οι κατακτητές να μας ξεριζώσουν. Υποταγμένοι, ηττημένοι πολέμων και επιδρομών, αλλά ποτέ δεν χάσαμε την πίστη μας. Αιώνες κι αιώνες. «Χρόνια σκλαβκιές ατελείωτες, Τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους. Εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους» (Κώστας Μόντης).
Και φτάσαμε στις μέρες μας να μας λένε οι «δικοί μας» να αλλαξοπιστήσουμε, να ξεπουλήσουμε, να προσαρμοστούμε αλλιώς θα μας φάει ο Τούρκος. Αυτός που δεν μας αλλαξοπίστησε 400 χρόνια σκλαβιάς. Να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Όχι να τα αντέξουμε μέχρι να έρθει το φως. Ούτε να τα αντιπαλέψουμε ας είναι και σε κρυφά σχολειά, ξανά και ξανά, όπως έκαναν οι παππούδες μας, αλλά να γίνουμε ένα με τους κατακτητές μας. Να προσαρμόσουμε ακόμα και τη γλώσσα μας για να μην ενοχλούμε. Με την ελπίδα ότι θα μας αγαπήσουν ξαφνικά οι κατακτητές και θα θελήσουν κι αυτοί να μας δουν με λίγη αξιοπρέπεια, με ελάχιστο σεβασμό, να μην τα θέλουν όλα δικά τους. Και τη γη μας, και τη θάλασσα μας. Αυτά τα παίρνουν με τη βία, όπως έκαναν όλοι οι κατακτητές. Αλλά, δεν φτάνει. Μας ζητούν να τους δώσουμε και την ψυχή μας. Μα, πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πολλοί την έδωσαν και τα κατάφεραν, δεν βλέπεις γύρω σου; Ας τους λένε σύγχρονους Μηδίζοντες, δεν τους νοιάζει. Ούτε τους παλιούς τους ένοιαζε. Νόμιζαν κι αυτοί κι εκείνοι ότι θα επικρατούσαν οι κατακτητές και θα τους επιβράβευαν, τι ανάγκη να έχουν τους ντόπιους ξεροκέφαλους, που δεν λένε να καταλάβουν ότι άλλαξαν οι εποχές. Ότι τώρα πια οι κατακτητές δεν παίρνουν μόνο τα εδάφη σου, παίρνουν και το μυαλό σου και σου φυτεύουν καινούργιο. Να σκέφτεται προσαρμοστικά, ρεαλιστικά, να σκέφτεσαι με κενά σκέψεως. Να μην περιλαμβάνονται στις σκέψεις σου τα βασικότερα αγαθά του ανθρώπου. Η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία.
Νέες μέθοδοι αυτές, πού να τις καταλάβουμε οι χωρικοί του μικρού νησιού που χάνει πολέμους. Κι ας μας έκαναν πια Ευρωπαίους, ας μας έδωσαν πτυχία και δοκτοράτα. Άμα δεν μπορείς να προφυλάξεις την ψυχή σου, τι να τα κάνεις; Για να μπορείς να αναλύεις το οικονομικό όφελος της λύσης; Για να μπορείς να βάζεις πιστόλια στους κροτάφους του κόσμου; Να του λες «ομοσπονδία ή διχοτόμηση», ενώ στην πραγματικότητα εννοείς «τουρκική αποικία» να τελειώνουμε; Προτεκτοράτο το λένε. Χονγκ Κονγκ της μεγάλης Τουρκίας. Μας υπόσχονται δουλειές με φούντες, να γίνουμε όλοι εκατομμυριούχοι να μην μας κόφτουν τα ιδανικά, που μόνο φτώχεια μας έφεραν. Τι καταλάβαμε, μου λένε, που διώξαμε τους Εγγλέζους; Τι θα καταλάβουμε αν δεν δεχτούμε να γίνουμε πιο Τούρκοι από τους Τούρκους; Να πάμε με τους ισχυρούς, λοιπόν. Κι όταν βολευτούμε δεν θα είναι δύσκολο να ξεχάσουμε τα τρεις χιλιάδες χρόνια των παππούδων μας.
Έλα, όμως, που μας το προμήνυσε ο Κώστας Μόντης:
«Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα. / Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε / στο κάτω-κάτω την Κερύνεια δεν τη βλέπουμε / την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε /όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας / όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας / και μας κοιτάζει και μας κοιτάζει μ΄ ένα τρόπο … / και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας / όμως αυτός είν΄ εκεί απέναντί μας / και δεν μπορεί να κρυβεί σαν το Μόρφου / και δε μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνεια / και σαν την Αμμόχωστο. Και λέει: “Λοιπόν”; / και μας ρωτά: “Λοιπόν”;
http://www.philenews.com/f-me-apopsi/arthra-apo-f/article/556956/omos-aftos-ein-ekei-apenanti-mas-kai-mas-rota-loipon
Όμως αυτός είν΄ εκεί απέναντί μας και μας ρωτά: Λοιπόν;
