Πεζοπορία στα ‘Στειακά’ βουνά και ανάβαση στην κορυφή ‘Σπαθί’ του όρους Ορνό, διοργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 10 Νοεμβρίου. Ακολουθήσαμε μια απαιτητική διαδρομή, που πρώτη φορά δοκίμασε η ομάδα μας, έχοντας ντόπιο οδηγό που γνώριζε καλά την περιοχή.
Μεταφερθήκαμε με τα αυτοκίνητα μας στην Λάστρο. Εκεί οι 18 αποφασισμένοι πεζοπόροι να κατακτήσουν το ‘Σπαθί’ με το …σπαθί τους, ανέβηκαν σε καρότσες αγροτικών και jeep, για να φτάσουν στο κοντινότερο προσβάσιμο σημείο, με στόχο να συντομευτεί η διάρκεια της πεζοπορίας. Ξεκινήσαμε το περπάτημα από την περιοχή με την μυθική ονομασία ‘του Σαραντάπηχου η πατουχιά’. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο, ο γίγαντας Σαραντάπηχος στο σημείο αυτό πηδούσε το φαράγγι και με μια μόνο δρασκελιά περνούσε απέναντι. Η τεράστια πατημασιά του παραμένει ακόμη αποτυπωμένη σε μια μεγάλη πλάκα στο χείλος της αβύσσου, στη μια πλευρά του φαραγγιού. Στο σημείο αυτό σώζεται και μέρος μινωικού μονοπατιού καθαρισμένο και διατηρημένο από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Λάστρου.
Αρχίσαμε την πεζοπορία με κατεύθυνση την κορυφή, με ελεύθερη ανάβαση (χωρίς μονοπάτι), ακολουθώντας επίπονη ανηφορική διαδρομή με απότομη κλίση. Αρχικά διασχίζουμε την επικίνδυνη σάρα (χαλασά), που απλώνεται με αμέτρητες μικρές και μεγάλες γκρίζες πέτρες πάνω στις βουνοπλαγιές. Στην άκρη της σάρας υπάρχουν ακόμη απομεινάρια από μάντρες κολλημένες πάνω σε βράχια, χτισμένες με την πέτρα που αφθονεί τριγύρω. Συνεχίζουμε την επίπονη ανάβαση, προσαρμοσμένη στον περιορισμένο από τα ανθρώπινα μέτρα διασκελισμό μας, αν και κάποιοι από την ομάδα εύχομαστε ενδόμυχα να διαθέταμε τις πατούσες του γίγαντα Σαραντάπηχου και με δυο δρασκελιές να βρισκόμαστε στην κορφή…
Καθώς ανηφορίζουμε αντικρίζουμε απέναντι τον οικισμό του Μπέμπονα, που βρίσκεται φωλιασμένος ανάμεσα στους ορεινούς όγκους, σε ένα απομονωμένο, γραφικό οροπέδιο σε υψόμετρο 700μ. Η περιοχή ξεχωρίζει για την μοναδική ορεινή της ομορφιά και για την πλούσια βλάστηση ακόμη και το καλοκαίρι. Στη συνέχεια στρίψαμε δεξιά για το ‘Σπαθί’, ακολουθώντας πορεία χωρίς μονοπάτι, ανάμεσα σε βράχια και αγκαθωτούς θάμνους. Γύρω μας η φύση πανέμορφη κάτω από τον φθινοπωρινό ήλιο, άγρια, άδενδρη, αφιλόξενη περήφανη.
Σκαρφαλώσαμε στην βραχώδη κορυφή και μαγευτήκαμε από την μοναδική θέα, ξεχνώντας μονομιάς την κούραση της ανάβασης. Εντυπωσιακή θέα, που καμιά φωτογραφία δεν καταφέρνει να αποτυπώσει τη μεγαλοσύνη της. Αντικρίσαμε την Κρήτη από ψηλά λουσμένη από δυο θάλασσες. Βλέπουμε το Κρητικό και το Λιβυκό ταυτόχρονα, ξεδιακρίνουμε μέχρι και το μακρινό Κουφονήσι, ενώ το βλέμμα μας ταξιδεύει από την Ελούντα και τον κόλπο του Μεραμπέλλου, μέχρι την πόλη της Σητείας. Ξεχωρίζουμε το αεροδρόμιο και τα Β.Α χωριά της Σητείας (Λάστρο, Σφάκα, Τουρλωτή, Μυρσίνη) μέχρι το δάσος του Σελάκανου και την Ιεράπετρα.
Απλωθήκαμε στα βράχια της κορυφής και ξαποστάσαμε, κάνοντας το καθιερωμένο διάλειμμα για ρακή, κυρίως όμως για να χορτάσουμε την απίστευτη θέα. Ο καιρός ιδανικός με το δροσερό αεράκι να μας δροσίζει και να απομακρύνει τα ελάχιστα χαμηλά σύννεφα, που πλανιόταν πάνω από τις βουνοκορφές.
Η κατάβαση εξίσου δύσκολη με την ανηφορική πορεία, καθώς το βάδισμα πάνω σε πέτρες που μετακινούνται διαρκώς δυσκολεύει την διατήρηση της ισορροπίας. Οι άδενδρες ορθοπλαγιές, σκεπασμένες με βράχια, αστιβίδες και ξερούς χαμηλούς θάμνους, δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την βάδιση. Η φθινοπωρινή φύση όμως απάλυνε το αφιλόξενο πρόσωπο της με χρωματιστές πινελιές από αγριολούλουδα, που έχουν ήδη αρχίσει να χρωματίζουν τις πλαγιές μετά τις τελευταίες βροχοπτώσεις. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, αμέτρητοι άσπροι και μωβ κρόκοι έχουν ήδη φυτρώσει και στολίζουν με την απέριττη ομορφιά τους τις άνυδρες πλαγιές. Επιστρέψαμε στην αφετηρία, έχοντας διανύσει σε 5 ώρες 6,5 χλμ απαιτητικής διαδρομής.
