«Είναι μια ιστορική μέρα που έχει καταξιωθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού αφού ήταν η πρώτη αντιστασιακή πράξη, κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση η οποία στην ουσία προανήγγειλε την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών» τόνισε στην εκπομπή «Πρώτη ματιά στην ενημέρωση» και το Νίκο Σγουρό για τη σημερινή επέτειο του Πολυτεχνείου ο βουλευτής Λασιθίου του ΣΥΡΙΖΑ Μανόλης Θραψανιώτης, που την 17η Νοεμβρίου του 1973 έζησε από κοντά τα γεγονότα των ημερών.
«Συμμετείχαμε εκείνες τις ημέρες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου πρωτίστως ως Σχολές. Χαρακτηριστική για μένα ήταν η παρουσία του μακαρίτη του Νίκου Ξυλούρη, στις 3.30 με 4 τα ξημερώματα της Πέμπτης, που ανεβασμένος πάνω στους ώμους ενός πολίτη τραγούδαγε το «Πότε θα κάνει ξαστεριά…’. Αλλά και το Γιάννη Μαρκόπουλο να παίζει πιάνο στην αίθουσα αρχιτεκτόνων. Ο Νίκος Ξυλούρης τραγούδαγε έξω από την πόρτα του Πολυτεχνείου, στην Πατησίων, έξω από τα κάγκελα και το θυμάμαι αυτό γιατί ήμουνα σε μία ομάδα περιφρούρησης».
«Ήμουν μέσα Τετάρτη βράδυ, Πέμπτη βράδυ, Παρασκευή απόγευμα, όταν πήραμε την πληροφορία ότι κατέβαιναν τα τανκς, κάποιοι από μας βγήκαμε από το Πολυτεχνείο. Παρόλα αυτά, δεν πήγαμε σπίτι
«Το τρίπτυχο ‘Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία’ είναι καταξιωμένο και διαχρονικό» τόνισε, «που έγινε πιο επίκαιρο το 2010 με την επιβολή των μνημονίων και όλων των μέτρων που επάρθησαν από τους δανειστές όπως είναι επίκαιρο και σήμερα με την πανδημία. Προκαλεί ωστόσο το σύνθημα αυτό ‘αλλεργία’ στην άρχουσα τάξη και προφανώς και στη σημερινή».
Όπως ανέφερε, «όλα αυτά που ειπώθηκαν αυτές τις μέρες ήταν νομίζω αχρείαστα, από τη στιγμή που είχε συμφωνηθεί να παρθούν όλα τα μέτρα προστασίας για να μην υπάρξει διασπορά. Η απαγόρευση συναθροίσεων πάνω από 4 άτομα πανελλαδικά για 4 ημέρες, δεν είχε σαν στόχο τον περιορισμό της διασποράς του ιού, κρύβει και άλλες προθέσεις, μακάρι να διαψευστώ. Η πολιτική είναι όταν ο λαός αντιδρά να παίρνουμε μέτρα τα οποία περιορίζουν τις αντιδράσεις».
«Οι πολίτες» πρόσθεσε «θα πρέπει να πειθαρχούν στα μέτρα οποία εισηγούνται από την επιστημονική ομάδα η οποία έχει συσταθεί παρόλο που δεν εισακούγεται σε αρκετές περιπτώσεις – λεωφορεία, άνοιγμα σχολείων, κλπ».
Το τανκ μπήκε στο Πολυτεχνείο γύρω στις 3:00 – 3:30 το πρωί, τουλάχιστον από τις περιγραφές φίλων και συντρόφων που ήταν μέσα, ο Στρατός τότε προστάτεψε τους φοιτητές που ήταν κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο, σε αντίθεση με την αστυνομία την επόμενη μέρα. Έχει διαπιστωθεί και έχει βεβαιωθεί ότι το φοιτητικό κίνημα προστάτεψε την περιουσία του Πολυτεχνείου, σε αντίθεση με αυτό που αντικρίσαμε την επόμενη μέρα στις τηλεοράσεις που έδειχναν μία εικόνα καταστροφής».
Ως ‘μήνυμα’ για τη σημερινή ημέρα, ο κ. Θραψανιώτης σημείωσε πως «αυτή η μέρα έχει αντέξει 47 χρόνια, θα μείνει πιστεύω και στις επόμενες γενιές. Με αφορμή την επέτειο αυτή, σήμερα χρειάζεται πάνω από όλα η εθνική συνεννόηση στον μέγιστο βαθμό – όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες της επίσκεψης Ερντογάν στα Βαρώσια, στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, που ήταν το τίμημα της πολιτικής της δικτατορίας, που στην προσπάθειά της να ανατρέψει τον Αρχιεπίσκοπο και πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο έκανε το πραξικόπημα πάνω στο οποίο πάτησε η Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη και εισέβαλε στην Κύπρο με αποτέλεσμα η μισή Κύπρος σήμερα να είναι κατεχόμενη. Απαιτείται λοιπόν εθνική ενότητα για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου κινδύνου που αντιμετωπίζει η χώρα μας».
«Συμμετείχαμε εκείνες τις ημέρες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου πρωτίστως ως Σχολές. Χαρακτηριστική για μένα ήταν η παρουσία του μακαρίτη του Νίκου Ξυλούρη, στις 3.30 με 4 τα ξημερώματα της Πέμπτης, που ανεβασμένος πάνω στους ώμους ενός πολίτη τραγούδαγε το «Πότε θα κάνει ξαστεριά…’. Αλλά και το Γιάννη Μαρκόπουλο να παίζει πιάνο στην αίθουσα αρχιτεκτόνων. Ο Νίκος Ξυλούρης τραγούδαγε έξω από την πόρτα του Πολυτεχνείου, στην Πατησίων, έξω από τα κάγκελα και το θυμάμαι αυτό γιατί ήμουνα σε μία ομάδα περιφρούρησης».
«Ήμουν μέσα Τετάρτη βράδυ, Πέμπτη βράδυ, Παρασκευή απόγευμα, όταν πήραμε την πληροφορία ότι κατέβαιναν τα τανκς, κάποιοι από μας βγήκαμε από το Πολυτεχνείο. Παρόλα αυτά, δεν πήγαμε σπίτι
«Το τρίπτυχο ‘Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία’ είναι καταξιωμένο και διαχρονικό» τόνισε, «που έγινε πιο επίκαιρο το 2010 με την επιβολή των μνημονίων και όλων των μέτρων που επάρθησαν από τους δανειστές όπως είναι επίκαιρο και σήμερα με την πανδημία. Προκαλεί ωστόσο το σύνθημα αυτό ‘αλλεργία’ στην άρχουσα τάξη και προφανώς και στη σημερινή».
Όπως ανέφερε, «όλα αυτά που ειπώθηκαν αυτές τις μέρες ήταν νομίζω αχρείαστα, από τη στιγμή που είχε συμφωνηθεί να παρθούν όλα τα μέτρα προστασίας για να μην υπάρξει διασπορά. Η απαγόρευση συναθροίσεων πάνω από 4 άτομα πανελλαδικά για 4 ημέρες, δεν είχε σαν στόχο τον περιορισμό της διασποράς του ιού, κρύβει και άλλες προθέσεις, μακάρι να διαψευστώ. Η πολιτική είναι όταν ο λαός αντιδρά να παίρνουμε μέτρα τα οποία περιορίζουν τις αντιδράσεις».
«Οι πολίτες» πρόσθεσε «θα πρέπει να πειθαρχούν στα μέτρα οποία εισηγούνται από την επιστημονική ομάδα η οποία έχει συσταθεί παρόλο που δεν εισακούγεται σε αρκετές περιπτώσεις – λεωφορεία, άνοιγμα σχολείων, κλπ».
Το τανκ μπήκε στο Πολυτεχνείο γύρω στις 3:00 – 3:30 το πρωί, τουλάχιστον από τις περιγραφές φίλων και συντρόφων που ήταν μέσα, ο Στρατός τότε προστάτεψε τους φοιτητές που ήταν κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο, σε αντίθεση με την αστυνομία την επόμενη μέρα. Έχει διαπιστωθεί και έχει βεβαιωθεί ότι το φοιτητικό κίνημα προστάτεψε την περιουσία του Πολυτεχνείου, σε αντίθεση με αυτό που αντικρίσαμε την επόμενη μέρα στις τηλεοράσεις που έδειχναν μία εικόνα καταστροφής».
Ως ‘μήνυμα’ για τη σημερινή ημέρα, ο κ. Θραψανιώτης σημείωσε πως «αυτή η μέρα έχει αντέξει 47 χρόνια, θα μείνει πιστεύω και στις επόμενες γενιές. Με αφορμή την επέτειο αυτή, σήμερα χρειάζεται πάνω από όλα η εθνική συνεννόηση στον μέγιστο βαθμό – όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες της επίσκεψης Ερντογάν στα Βαρώσια, στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, που ήταν το τίμημα της πολιτικής της δικτατορίας, που στην προσπάθειά της να ανατρέψει τον Αρχιεπίσκοπο και πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο έκανε το πραξικόπημα πάνω στο οποίο πάτησε η Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη και εισέβαλε στην Κύπρο με αποτέλεσμα η μισή Κύπρος σήμερα να είναι κατεχόμενη. Απαιτείται λοιπόν εθνική ενότητα για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου κινδύνου που αντιμετωπίζει η χώρα μας».
